- Mentaal Vitaal
- Door de redactie
Goede zorg in de GGZ wordt verbeterd door goede samenwerking tussen ketenpartners. Door alle partijen in een regio aan één virtuele tafel te zetten, wordt de oplossing niet alleen bedacht, maar ook ter plekke opgepakt. Het voorkomt de ‘van het kastje naar de muur-verwijzing’.
Dat is in het kort het doel van de regionale Overlegtafel. “Aan de tafel zitten twaalf relevante ketenpartners”, stelt Jan Seeleman, POH-GGZ bij Zorggroep Almere en voorzitter Overlegtafel GGZ Almere. “Wekelijks bespreken we in een digitale bijeenkomst cliënten die zijn aangemeld voor hulp bij de GGZ, maar voor wie passende zorg of begeleiding niet eenvoudig is te realiseren. Er is sprake van meerdere blokkades.”
Ter toelichting: “Onder een blokkade bedoel ik bijvoorbeeld dat het niet lukt om een cliënt bij een GGZ-instelling aangemeld te krijgen. Meestal omdat het gaat om een complexe situatie, waarvoor de betreffende instelling niet voldoende expertise heeft. Als een huisarts tegen dergelijke blokkades oploopt, kan hij de patiënt inbrengen voor de Overlegtafel. Ook een GGZ-instelling kan een cliënt aanmelden die in behandeling is en waar aanvullende behandeling elders gewenst is. Voor een casus moet vooraf een aanmeldformulier worden ingevuld. Als voorzitter kijk ik kritisch of de casus past bij het doel van de Overlegtafel. Er moet echt een valide indicatie zijn, de Overlegtafel is niet bedoeld om de wachtlijsten te voorkomen. De criteria zijn sinds de start in april 2022 ook aangescherpt. Het moet echt gaan om een complexe zorgvraag, waarvoor we op basis van dit multidisciplinair overleg op zoek gaan naar de best passende zorg.”
Mandaat voor besluiten
“Voor elke ingebrachte casus proberen we gezamenlijk te komen tot een oplossing”, benadrukt GZ-psycholoog en manager Zorg I-psy/PsyQ Ashika Jadnanansing. “Daarom is het noodzakelijk dat de deelnemers aan de Overlegtafel beschikken over mandaat van hun organisatie, zodat je kunt zeggen: ‘onze organisatie gaat aan de slag met die cliënt’ en je deze beslissing ook kunt waarmaken. Want het vraagt tegelijk wel wat van de flexibiliteit van je organisatie. De afspraak is namelijk dat je vervolgens binnen twee weken moet handelen: een cliënt bellen, screenen, spreken of de intake overnemen.”
Co-behandelaarschap
Ze geeft aan: “En steeds vaker wordt een casus opgepakt in co-behandelaarschap, in gezamenlijkheid dus, omdat het inzet van verschillende expertises vereist.” Jan vult haar aan: “Dat is een bijkomend voordeel van de Overlegtafel: partijen hebben elkaar in de loop van de tijd leren kennen. De relatie is daardoor verbeterd en ze vertrouwen elkaar. Daarmee neemt de bereidheid toe om een casus op te pakken.” Hij wijst op de efficiënte aanpak. “De Overlegtafel is maar een half uur per week. Iedereen kan zich vooraf inlezen en al nadenken over mogelijke oplossingen. De inbrenger, vaak een huisarts, soms een POH-GGZ of behandelaar van een GGZ-instelling, krijgt de gelegenheid de casus tijdens de Overlegtafel kort toe te lichten. Binnen een kort tijdsbestek moet dan een oplossing worden gevonden. Vaak verloopt dat soepel, uiteraard niet altijd, omdat het meestal om complexe(re) casussen betreft. Tegelijk mag de digitale bijeenkomst niet teveel uitlopen, en is een van mijn taken als voorzitter besluitvaardig optreden.” Hij is blij met de inzet van Lise Rijnierse als vicevoorzitter. “We overleggen veel samen.”
Hardnekkige wachtlijstproblematiek
Ashika plaatst nog wel een kanttekening. “Huisartsen begrijpen soms niet waarom een verwijzing niet lukt of er een verwijsstop is in de GGZ. Elke organisatie doet zijn uiterste best, maar we zitten overvol en kampen met drastische personeelstekorten. Boos worden op elkaar als zorgverleners heeft geen zin. Het is een maatschappelijk probleem waarmee iedereen kampt. Ik ben blij met de Overlegtafel, ik sta daar volledig achter. Het biedt vaak een oplossing voor zeer complexe casussen, maar het is helaas geen structurele oplossing voor de hardnekkige wachtlijstproblematiek.”
